Σε άλλη τροχιά

Έχεις πιάσει τον εαυτό σου, να πετάει πάνω από τη στιγμή, απομακρισμένος από τον χωροχρόνο του, να βλέπει τον ρόλο του ως θεατής και ξαφνικά να ψηθυρίζει «Πώς σκατά έμπλεξα στο σκηνικό; Που ακριβώς είναι η έξοδος κινδύνου;» Σε καθημερινή βάση η ίδια σκηνή επαναλαμβάνεται. Βιωματικά ανυπόφορη καμιά φορά, αδιάφορα συνηθισμένη κάποια άλλη.

Όταν η συνήθεια περάσει στο πετσί σου, το δέχεσαι. Είναι σαν το παθητικό κάπνισμα. Ένας να βάλει το απαγορευτικό στο τζάμι, τότε θα ξυπνήσουν και άλλοι δέκα. Πριν το αυτοκόλλητο στο τζάμι, όλα είναι δεδομένα και μη αναστρέψιμα. Ψάχνεις την αφορμή, προσπαθείς να την ονειρευτείς αλλά πάλι θα ξυπνήσεις από έναν ημίμετρο εφιάλτη. Ένα λοξό βλέμμα σε εκείνο που σε γοητεύει, ένα γλυκό γούρλωμα στα μάτια και μια γεύση από χαμόγελο στα χείλη. Οτι γούσταρες, το πήρε το σίγουρο. Ότι κάνει την ψυχούλα σου να πετάει, κρύφτηκε πίσω από ένα μισθό και μια συλλογική σύμβαση.

Αν μετρήσεις τις ώρες που ασχολείσαι με αυτό που σου αρέσει ή ήθελες πραγαμτικά να δώσεις όλο σου το είναι, θα τρομάξεις. Το μέτρημα θα είναι ανάμεσα σε πέντε δάκτυλα. Μη ρωτήσεις ποιού χεριού… του αριστερού, ρε βλάκα. Πάλι σου δείχνουν το φεγγάρι και κοιτάς το δάχτυλο. Διάβασε τις νεες συνεντέυξεις, κάνε μια βόλτα στα νέα στέκια, τα soundrack άλλων δεκαετιών σε περιμένουν για ακρόαση, εκκρεμεί επίσκεψη στο στούντιο για μια ηχογράφηση, κάτι εκδρομές εδώ γύρω, ίσως να σταθείς τυχερός για ένα ταξίδι σε άλλη ηπειρό που δεν υπολόγιζες. Φτάνουν για να κοιτάξεις κυνικά την καθημερηνότητά του μίζερου παρόντος;

Όλα τα παραπάνω με αφορμή την αγαπημένη μου Δασκάλα. Διάβασε εδώ για να μάθεις οτι οι τολμηροί κάνουν τη διαφορά, δημιουργούν και κάνουν πράξη τα όνειρα.

Για τους πιο όμορφους ανθρώπους,
Jane