Καλοκαίρι στην Αθήνα

Δεν έχω να σου προτείνω καμία βόλτα, για αυτές τις μέρες. Μας πήρανε το καλοκαίρι ή το διώξαμε; Δεν έχω ιδέα. Το σίγουρο είναι ότι ο Έλληνας είναι μονίμως πανικοβλημένος και πότε θα καταλάβει ότι δε του φταίνε μόνο οι Άλλοι;

Άκουγα το Ταξικό από τους Χατζηφραγκέτα και σκέφτηκα οτι αν με χιούμορ λύναμε τις διαφωνίες, τότε ο Τσίπρας θα έπρεπε να το αφιερώσει στη Καγκελαρία, από τις αρχές του Φεβρουαρίου. Σε όποιο στρατόπεδο κι αν είσαι του αποφασισμένου ή του μπερδεμένου, σε παρακαλώ σκέψου επιτέλους το μέλλον οχι την τσέπη. Μόνο πίκρα, ένταση, θυμό φέρνει ο φανατισμός.

Μη περιμένεις θαύματα, κράτα την αισιοδοξία σου χωρίς να εξιδανικεύεις και πάντα να κοιτάς τον άλλον μες τα μάτια. Αυτός που σκύβει το κεφάλι, που τρέμει η φωνή του, που αλλάζει χρώματα, τον κοντράρει η δειλία κατά πρόσωπο.

Στα γράφει εκείνη που έχει δουλειά – μισθό, πτυχίο, γάτες στην αυλή, ενεργό διαβατήριο, ταξίδια στο εξωτερικό και έχει κάθε λόγο να θεωρείται βολεμένη. Η συνείδησή μου όμως είναι δίπλα στους πολλούς και το θέμα πλέον είναι κοινωνικό. Δεν είμαι η τραπεζική μου κατάθεση, δεν έχω επενδύσει πάνω σε αυτό. Η ζωή είναι δώρο και ο καθένας αποφασίζει πως θα το ανοίξει. Με προσοχή ή σκίζοντας το περιτύλιγμα με λύσσα.

Γέμισε ο πόνος τα θεμέλια δυναμίτη,
Jane