Στέλλα Κοιμήσου

Η πιο συγκλονιστική παράσταση που είδαμε το φετινό χειμώνα, στη Νέα Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου. Η παράσταση «Στέλλα κοιμήσου» δια χειρός του κινηματογραφιστή Γιάννη Οικονομίδη, απέσπασε εξαιρετικές κριτικές και αγαπήθηκε από το κοινό.

Το πρώτο θεατρικό εγχείρημα του Γιάννη Οικονομίδη ήταν πολύ δυνατό, με κεντρική ιδέα την ιστορία της «Στέλλας Βιολάντη» του Ξενόπουλου.Πρόκειται για μια ανατριχιαστικά αληθοφανή πλοκή, που θίγει για άλλη μια φορά τον θεσμό της οικογένειας, εστιάζει στη πατρική φιγούρα που είναι άμεσα συνδεδεμένη με τη διεφθαρμένη αντίληψη περί δύναμης του νεόπλουτου και περιφερειακά τα υπόλοιπα μέλη/πιόνια υποχωρούν. Η κόρη μιας πλούσιας οικογένειας, αρνείται να παντρευτεί το γιο του υπουργού τον οποίο της προορίζουν. Παρά τη σύγκρουση μαζί τους, αναγκάζεται, να οπισθοχωρήσει υπό το βάρος της απόλυτης πατρικής εξουσίας. Ένας «λεφτάς της νύχτας» ή καλύτερα «νονός του υπόκοσμου» έχει αποφασίσει να καθαρίσει το κηλιδωμένο όνομά της οικογένειας, προσπαθώντας να μπει στο χώρο της πολιτικής. Το τρόπαιο που θα του προσφέρει την εξουσία είναι η ίδια του η κόρη.

Η παραπάνω ιστορία θυμίζει σαπουνόπερα, αλλά η σκηνοθετική ματιά εμβαθύνει τόσο ωμά στην ενδοοικογενειακή βία, που το κοινό αναρωτιέται «Πόσα ντεσιμπέλ φωνών και υβρεολογίου να αντέξει κανείς και για πόση ώρα;» Σύμφωνα με τον σκηνοθέτη το σενάριο είναι συγκεκριμένο μόνο ως προς τα βασικά σημεία του, καθώς αυτοσχεδιάζεται μέχρι κάποιο βαθμό επί σκηνής. Σημασία δεν έχει ποιες λέξεις χρησιμοποιούνται, αρκεί να πληγώνουν.

Τι μου άρεσε:
1) O Στάθης Σταμουλακάτος στο ρόλο του πατέρα, δίνει την ερμηνεία που δονεί όλο το δεύτερο μέρος της παράστασης.
2) Ο Γιάννης Νιάρρος στο ρόλο του ιού. Ακόμα και σε ακραία οικογενειακά περιβάλλοντα, το οιδιπόδειο μάνας – ιού καλά κρατεί.
3) Η πρωταγωνίστρια Ιωάννα Καλλιοπούλου, που ως Στέλλα κάνει όσα μπορεί για να «μη κοιμηθεί».

Μια σκληρή παράσταση που ποντάρει στην υπερβολή,
Jane