Το δίχτυ ασφαλείας

Photo by @dimitris.chatzinas Οταν μια δεκαετία πλησιάζει σιγά σιγά προς το τέλος, αναρωτιέσαι αν το δίχτυ ασφαλείας, που χρόνια έχεις πλέξει με σχέσεις, φιλίες και ανάγκη για ζωή, αντέχει ακόμα. Δυστυχώς καθημερινά τα αναπάντεχα μας σοκάρουν. Άνθρωποι που μεγάλωσες μαζί

Επίλογος του 2019

Αθήνα, χειμώνας του 2006. Περίπου ένα μήνα σε απραξία, δεν υπήρχε κέφι για βόλτες. Με προτροπή των φίλων βγήκαμε Σταυρό του Νότου. Πρώτη φορά, σε τραπέζι δίπλα στη σκηνή. Με μια κίνηση του αριστερού μου χεριού άγγιζα τον πιανίστα. Ο

Μήνας Νοέμβρης

Αυτό το μήνα με έπιασε πάλι η μανία να φτάσει το ημερολόγιο 30. Όλοι προσμένουν τις γιορτές, για δώρα, γλυκά, στολίσματα, χουχούλιασμα και τζάκι. Σε αυτούς τους τοίχους όλα περιμένουν το τέλος του Νοέμβρη. Με φοβίζουν λιγάκι τα flashback, δεν

Χωρίς Νοσταλγίες

Οι επόμενες μέρες προδιαγράφουν την τελική ευθεία για τα επτά και κάτι χρόνια που βιώνω στα επαγγελματικά μου. Πλέον αποφάσισα οτι τα πιο προκλητικά επαγγελματικά σενάρια, μου ταιριάζουν καλύτερα. Ένας αέρας αλλαγής υπάρχει στην ατμόσφαιρα, είναι καλοδεχούμενος. Την αντιμετωπίζω με

Οταν τινάξεις τον εγωισμό σου

Δεν πιστεύω σε βιολογικά καμπανάκια, σκέψεις βολής και αιώνιας υποχρέωσης. Δεν είναι οτι δεν έχω υποχρεώσεις, αλλά ανώδυνες για το «εγώ» μου. Υποχρέωση για δουλειά, κοινωνικές συναναστροφές, τυπικότητες για γιορτές, διαβάσματα εξεταστικής και μια καθημερινότητα όπως όλοι μας. Απλά τις

Για αυτό το μέτρο το σωστό

Πάντα με τους στίχους μπορούσα να σου μιλώ, να σου εξηγώ και να σε βάζω στον κόσμο μου. Μέσα από τις λέξεις να δημιουργείς τις εικόνες σου, την οπτική μου στα μάτια σου. Να νιώθεις την ένταση της στιγμής σε

Σε άλλη τροχιά

Έχεις πιάσει τον εαυτό σου, να πετάει πάνω από τη στιγμή, απομακρισμένος από τον χωροχρόνο του, να βλέπει τον ρόλο του ως θεατής και ξαφνικά να ψηθυρίζει «Πώς σκατά έμπλεξα στο σκηνικό; Που ακριβώς είναι η έξοδος κινδύνου;» Σε καθημερινή