Αν θες να ονειρευτείς…ξύπνα

Σήμερα πρώτη μέρα βρέθηκα στο 13ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ Αθηνών, και ένα από τα καλύτερα συνθήματα που διάβασα εκεί είναι ο τίτλος του σημερινού post.

Το πρόγραμμα είχε απ’ όλα! Εικαστικά, συζητήσεις, μουσικές, έκθεση φωτογραφίας, θέατρο, προβολές και κουζίνες του κόσμου. Ο κόσμος ανταποκρίθηκε και αυτό ήταν ευχάριστο.

Στην κεντρική μουσική σκηνή έπαιξαν τα συγκροτήματα Berlin Brides, συγκρότημα με πλήκτρα κρουστά και ντράμς, στα τέσσερα άτομα τα τρία ήταν γυναίκες…έτσι έτσι! Οι Closer, Sigmatropic και Christabel Etherial. Στη μεταναστευτική σκηνή είχε πιο ροκ ήχους με αρκετές πινελιές metal. Επίσης στην ρεμπέτικη σκηνή έπαιξαν οι Οινο-μάδες. Δίπλα ακριβώς, υπήρχαν του κόσμου οι γεύσεις, από Σουδάν , Αίγυπτο, Φιλιππίνες, και τα κλασσικά σουβλάκια από Ελλαδάρα…δεν προλάβαινε ο ψήστης να ταΐζει στόματα.

Πολύ καλό περίπτερο και όμορφη δουλεία είχε η Δημοτική κίνηση πολιτών Γέρακα για μια άλλη πόλη. Ενδιαφέρον επίσης είχε το φυλλάδιο που είχαν συνθέσει, με εικονογραφημένο κείμενο, τα παιδιά από το καλλιτεχνικό Γυμνάσιο του Γέρακα για τα άτομα με ειδικές ανάγκες. Επίσης πολύ καλό φωτογραφικό υλικό από κάποια κοινότητα μεταναστών, με φοβερά λόγια μαρτυρίες ανθρώπων που καθημερινά αντιμετωπίζουν ρατσιστικές συμπεριφορές και άθλιες νοοτροπίες.

Σήμερα θα είμαι πάλι εκεί, για να δώσω το παρόν και να ακούσω jazz (αφιέρωμα στον Κώστα Κουβίδη)…Έλα και εσύ και θα περάσεις πραγματικά όμορφα!

Πληροφορίες
Άλσος Γουδή
Κατεχάκη (10′ από το μετρό της Κατεχάκη)
Είσοδος 6€ τη μέρα/ 15€ οι τρείς μέρες

Τι μου άρεσε:
1)Συμμετοχή από μικρά παιδιά (μέχρι 6 ετών), που χόρευαν με ρυθμό σε electro/rock ήχους.
Μπράβο στους γονείς.
2)Που δεν μας έπιασε η μπόρα, αλλά μόνο μια μικρή ψιχάλα.
3)Είχε ταμπουλέ (σαλάτα από Σουδάν), που σήμερα θα δοκιμάσω.

Τι δεν μου άρεσε
1)Που η ταμίας της εισόδου έκοψε εισιτήριο σε φίλο Αιγύπτιο,
Σας ενημερώνω ότι όλοι οι μετανάστες, αλλοδαποί ή μη -Έλληνες (όπως θες πες το δεν πληρώνουν είσοδο)
2)Η κεντρική (μουσική) σκηνή έχει τοποθετηθεί σε κάκιστο σημείο!

«Καθε μέρα προσπαθούμε να κρυφτούμε στα φορτηγά για να πάμε Ιταλία. Οι άνθρωποι εδώ παραπονιούνται ότι είμαστε βρώμικοι κρατάνε τις μύτες τους όταν περνάνε δίπλα μας στο δρόμο.Έμεις όμως δεν μπορούμε να περάσουμε τα σύνορα με κουστούμι και γραβάτα.»
Μαρτυρία μετανάστη από τον καταυλισμό Πάτρας

Για να ακουστούν δυνατά όσοι δεν έχουν φωνή,
jane