Για ένα σπίτι στον παράδεισο

Ο λόγος που ζούμε, που αναπνέουμε, που προσμένουμε είναι για εκείνη τη στιγμή «που πέφτει σαν ζεστή βροχή η αγάπη», όπως πολύ σωστά αναφέρει ο στίχος της Πόλυς Κυριακού, ντυμένος με μουσική του Σταύρου Σιόλα. Με μια εξαιρετική ερμηνεία απο την κ. Βελεσιώτου (μοναδική φωνή).

Στα διόδια συναντάς τη πιο μελαγχωλική/δραματική χροιά του Σιόλα. Με μετωπική συγκρούεται στις στοιβαρές φωνητικές χορδές της Βελεσιώτου. Εκεί που τα λόγια γίνονται χαστούκι και σε ξαφνιάζουν. Με μια βραχνάδα που επιμένει, σε πιάνει από το γιακά και σε ξυπνά απότομα, απο εκείνον το λήθαργο που ζούσες τελευταία.

Τώρα θα δεις τα χρώματα ν’ αλλάζουνε
και τα βουνά να σμίγουν ένα-ένα.
Άγγελοι σα θνητοί θα σ’ αγκαλιάζουνε
εχθροί θα σου μιλούν αγαπημένα.

Τώρα θα πιω νερό απ΄το ποτήρι σου
δικά σου θα’ναι πια όσα δεν έχω.
Θα σπρώξω ουρανό στο παραθύρι σου
κι ό,τι δεν άντεχα θα το αντέχω.

Τώρα θα πιάσω σπίτι στον παράδεισο
τσάμπα οικόπεδο σε παράλια.
Του έρωτα θα βάλω το πουκάμισο
και θα νικήσω δίχως πανοπλία.

Τώρα θα δεις μες στης ψυχής τα υπόγεια
τραπέζι με ψωμί, νερό κι αλάτι
τώρα που δεν υπάρχουνε διόδια
που πέφτει σαν ζεστή βροχή η αγάπη.

Για εκείνο το οικόπεδο μπροστά σε παραλία που θέλουμε να κατασκηνώσουμε, για εκείνο το πουκάμισο που φοράς και σου ταιριάζει, για τα βουνά που σμίγουν ένα ένα. Για όλα τα αδύνατα που με κάνεις ν’ αντέχω,
Jane