Το δίκιο μου

Όταν οι άνθρωποι, που θαυμάζεις καλλιτεχνικά, δημιουργούν όμορφα πράγματα, νίωθεις διπλά κερδισμένος. Γιατί χρόνια τώρα, σου έχουν κολλήσει τη ρετσινιά της «έντεχνης» και καθημερινά πρέπει να αποδείξεις οτι υπάρχει υλικό και άνθρωποι στις μέρες μας, που κάνουν θαύματα μέσα από στίχους, μουσικές, χροιές και νότες.

Βρίσκομαι στη στάση του προαστιακού, με τα ακουστικά μόνιμα στα αυτιά, συντονισμένη στο αγαπημένο μου ραδιόφωνο. Ένα αργό χασάπικο, με απλότητα και μια φωνή που βράζει από δίκιο. Η Γιώτα Νέγκα δίνει την έκταση και το βάρος της φωνής της, εντός πενταγράμμου. Στέκομαι να ρουφήξω τον στίχο. Άγριος, με πάθος, ρεαλιστικός και με πολλές δόσεις πικρής αλήθειας. Κρίμα που δεν έπιασα το υπονοούμενο, για το ποιός κρύβεται πίσω από τη σκληρή πένα. Ο Οδυσσέας Ιωάννου μου προσέφερε έναν ακόμα λόγο, να αγαπώ τους στίχους. Μια εξαιρετική δουλειά σε μουσική του Θέμη Καραμουρατίδη, ερμηνεία από εκείνες τις ανεπανάληπτες της Γιώτας Νέγκα και στίχους από τα μικρά διαμάντια του Οδυσσέα Ιωάννου.

Είτε θες να το δεις ταξικά είτε ερωτικά, το τραγούδι σε ακολουθεί παντού. Θυμίζει εκείνους τους πίνακες, που το βλέμμα του πορτραίτου σε κοιτάει κατάματα σε όποια γωνία κι αν βρεθείς. Μια μουσική Τζιοκόντα στα ελληνικά δεδομένα, για τη δύσκολη εποχή της κρίσης. Φυσικά υπάρχει αγαπημένος στίχος εντός του τραγουδιού. Μην ξεχνάς οτι διαβάζεις τις απόψεις ενός ατόμου που απομονώνει την μουσική στο πι και φι, με πλήρη αφοσίωση στο στίχο.

«Εμένα με φιλήσανε στο στόμα οι ανάγκες
την έκανα τη βόλτα στα βαθιά
κι εσένα το ταξίδι σου δυο καρφωμένες ράγες
νομίζεις ότι πήγες μακριά»
Δίσκος Καινούριο φιλί (Φεβρουάριος 2014)

Για εκείνη που μεγάλωσε στους 99,2
με μαμά «έντεχνη – κουλτουριάρα»,
Jane