Εκείνη

Την γνώρισα σε ένα μικρό γραφείο του πρώτου ορόφου. Ήταν ένα ξεχωριστό γραφείο, με εικόνες, χρώματα, πολύ κινηματογράφο στους τοίχους και μικροαντικείμενα που θύμιζαν παραμύθι, παρά θέση διοικητικού υπαλλήλου, σε μεγάλο οργανισμό.

Ο μήνας ήταν Δεκέμβρης, οι γιορτές πλησίαζαν, στο ράδιο έπαιζε παλιές ροκιές και εκείνη χωμένη στην οθόνη του υπολογιστή, έψαχνε υλικά και εξοπλισμούς. Όταν την αντίκρισα για πρώτη φορά, πίστευα οτι είχε το ρόλο της νεράιδας σε κάποιο λυπητερό παραμύθι. Το βλέμα της έχει μια μελαγχωλία, τα μαλλιά της είναι μακριά, κυματιστά σα γοργόνας και οι ιστορίες της κρύβουν πάντα επλίδα.

Πάνω απ’ όλα άνθρωπος, με χιούμορ, παιδεία και πείρα. Αν γύριζα τον χρόνο πίσω, θα μπορούσα να την τοποθετήσω στην εποχή του ’60. Παιδί των λουλουδιών, φίλο της μουσικής και λάτρη των βιβλίων. Ένα ακόμα flash back που θα της ταίριαζε, θα ήταν στη δεκαετία του ’20 , στην Αμερική. Σε ρόλο δασκάλας με φρέσκες ιδέες, αγάπη για τα παιδιά και μεταλαμπάδευση τέχνης στις μικρές ηλικίες.

Την κρατάω στην καρδιά μου, ως τον πιο αγαπημένο συνάδελφο που γνώρισα ποτέ, την πρώτη λεκτική καλημέρα της μέρας μου και το πιο συγκινητικό ενδιαφέρον, των 27 χρόνων μου. Πραγματικά θα μου λείψει, αλλά δεν θα την χάσω-ξεχάσω ποτέ!

Η Σοφία η δικιά μου, πόσο θέλει να ξεφύγει και την πιάνουν κλάματα,
Jane