Ξαναπήγαμε…γιατί;
|
Στους περισσότερους Έλληνες μετά από παράσταση, θέαμα υψηλής τέχνης ή βαριά κουλτούρα, πάντα ανοίγει η όρεξη. Μάλλον καταναλώνουν πολλές θερμίδες την ώρα του θεάματος και πρέπει να τις αναπληρώσουν. Πρωτεΐνες, υδατάνθρακες και ένα κάρο πράγματα που ποτέ δεν προσέχω στη διατροφή μου. Με αφορμή την πείνα του διπλανού μου, βρεθήκαμε στο Γκάζι, στη γνωστή Κανέλλα. Το έχουμε επισκεφτεί παλαιότερα και μείναμε «αναποφάσιστοι», για το άν αξίζει ή όχι. Ξέρω οτι είμαι αυστηρή, αλλά υποστηρίζω το δόγμα που λέει «Αν δεν έχεις ευγένια, τα νεύρα σου είναι κρόσια και η διάθεση σου άστα να πάνε, ενώ επαγγελματικά συναναστρέφεσαι με κόσμο, απλά κάτσε σπίτι σου». Δεν έμεινα καθόλου ευχαριστημένη από το service αλλά μόνο με το φαγητό. Να προτιμήσετε χαλούμι ψητό, κοτόπουλο με μέλι και κάρυ, για εκείνους που αγαπανε τις έντονες γεύσεις και να αποφύγετε το λευκό κρασί που είναι νερομένο. (Ήρθε η στιγμή να πω, ότι τη ζωή πρέπει να την τρώμε με το κουτάλι και στα πάθη μας να μην υπάρχει ο όρος μέτρο. Το μαχαιροπίρουνο είναι μόνο για το savoir vivre. Άλλωστε Μια ζωή την έχουμε ) Μιλώντας για μεζέδες, καλό φαγητό και τα ρέστα (με έπιασε το μόρτικο ύφος, η γλώσσα του λιμανιού) βολτάραμε ξανά στο αγαπημένο κουτούκι των Αμπελοκήπων. Το κούτουκι του ’54 είναι ένα μικρό μαγαζί, με άριστη ποιότητα και Ναξιώτικες συνταγές. Στα ηχεία ακούσαμε Άκη Πάνου, δοκιμάσαμε εξαιρετικό κρασί ροζέ και υπέροχο κοτόπουλο γιαουρτλού. Μέχρι που το κρασί προκάλεσε τη γνωστή βλάβη στο θερμοστάτη. Τραγουδήσαμε, γελάσαμε και θυμηθήκαμε μεγάλες προσωπικότητες, που πέρασαν από την ταπεινή μας χώρα. Μιλήσαμε για τον Χόρν, τον Χατζιδάκη, την Μαρία Κάλλας, τον Αντρέα Παπανδρέου και γενικώς μας έπιασε παραλήρημα από τη μέθη. Τι μου άρεσε: Τι δεν μου άρεσε: Σύντομα και στον Πειραιά, |