Είστε Κρητικός;
|
Αγρότης, οικογενειάρχης, ψηλός, σκαμμένος στο πρόσωπο από τον ήλιο και τον υγρό καιρό της πεδιάδας. Ντυμένος συνεχώς στα μαύρα, με την τραγιάσκα να καλύπτει τα υγρά του μάτια. Άσπρα γένια στο πρόσωπο, στραβωμένα δάχτυλα στο ένα χέρι, από παλιό ατύχημα. «Μήπως είστε Κρητικός;», τον ρώτησε μια νοσοκόμα. Κάποτε είχε τέσσερα παιδιά. «Άντεξε» τον χαμό των δύο παιδιών του. 35 και 41 ετών. Οι αδυναμίες ενός πατέρα είναι τα αγόρια του; Για εκείνον ήταν. Έκτοτε, σταμάτησαν τα γλέντια. Παλιά στα γλέντια, ήταν το πιο γερό ποτήρι, η πιο μελωδική φωνή, πρώτος στο χορό, μου έλεγε η μάνα μου. Μετά τον θάνατο δεν γελούσε. Συχνά ξεφυσούσε, σαν κάτι να του κρατούσε την ανάσα εγκλωβισμένη για ώρες στο στήθος. Πόνος ήταν. Θλίψη που έψαχνε να βρεί κουράγιο, από τα παιδικά μάτια των απογόνων. 12 εγγόνια, έξι αγόρια και έξι κορίτσια. Όταν έμαθε πως ήρθα στη ζωή, στράβωσε περίεργα τα χείλη, επειδή δεν ήμουν αρσενικό. Παρ’ όλα αυτά πήρα το όνομα του, το εκτίμησε αυτό. Όταν σκορπούσα το θηλυκό μου νάζι, χαμογελούσε. Τις Κυριακές τα μεσημέρια μας επισκεπτόταν, που και που, έκανε παρέα στο οικογενειακό μας τραπέζι. Με έβαζε να του δείχνω φιγούρες από το μπαλέτο. Άλλο που δεν ήθελα. Μετά από χρόνια μόνο το μαύρο χρώμα των ρούχων του θυμάμαι. Μια κορμοστασιά που κανείς δεν κληρονόμησε, ένα πρόσωπο που ζάρωνε με τα χρόνια. Μοναδική βόλτα στο καφενείο της πλατείας για δηλωτή, ήθελα να τον συνοδεύω για να κρατάω το σκορ. Με κέρναγε πορτοκαλάδα χωρίς ανθρακικό. Η coca cola απαγορευμένη. Το βράδυ επιστροφή στο σπίτι. Αντίκριζε ένα τρακτέρ παρκαρισμένο στην αυλή και δάκρυζε. Οι αναμνήσεις δεν τον άφησαν, να δει το μέλλον αισιόδοξα. Σε αυτή την αυλή, δίπλα στο παρκαρισμένο τρακτέρ άφησε την τελευταία του πνοή, μια Παρασκευή 14 Φεβρουαρίου. Ερωτευμένος με τη γυναίκα του, θα σκεφτούν πολλοί. Ερωτευμένος με τη θλίψη. Το χειρότερο πράγμα είναι να θάβεις το παιδί σου, άκουσα κάποια στιγμή να λέει. «Η μικρή μας έχει το όνομα του παππού της, του πεθερού μου. Μάλλον του πήρε και τη φωνή» θα πει μετά από χρόνια ο πατέρας μου. Νιώθω τυχερή που τον γνώρισα, αλλά ποτέ δεν μου απάντησε στην ερώτηση: «Παππού γιατί ξεφυσάς;» Έπρεπε να φτάσω στα 24 μου χρόνια, να καταλάβω το γιατί. Ακόμα παίζω δηλωτή, εσύ (;), |
3 επισημάνσεις απλά θα κάνω…
*1) «Ασπρα γένια στο πρόσωπο» Πόσο φόβο μου προκαλούσαν μέχρι τα 7 μου που μας άφησε!!!
*2) «Μια κορμοστασιά που κανείς δεν κληρονόμησε» Ε..δε μπορείς να πεις…όλο και κάποιος συνονόματος «ηθοποιός» του έμοιασε… 🙂
*3) «Πορτοκαλάδα χωρίς ανθρακικό» Πες την ΑΓΝΗ να καταλαβαινόμαστε…γιατι ΑΓΝΗ μόνο μία 😉
Υ/Γ #1 : Ακόμα θυμάμαι τις υπόλοιπες Κυριακές που συντρόφευε το δικό μας τραπέζι…
Υ/Γ #2 : Παίζω κι έγω δηλωτή!
όταν ήμουν μίκρη άκουσα κάποτε να λένε πως είναι το πιο τραγικό πρόσωπο!!
αμάν βρε jane, παλι με έκανες και έκλαψα, και πάλι άρχισα να ξεφυσάω σαν εκείνον όταν μας έβλεπε.. πάντως σε ευχαριστώ που μου τον θύμισες.. όχι βέβαια πως τον ξεχνάω ποτέ!!!
και μια δική μου επισήμανση: το 39 να γίνει 35..
@ amelie συμφωνώ για τον «ηθοποιό»..
@amelie
Ξέχασα τον ηθοποιό…Τι ντροπή?
Καλή η ΑΓΝΗ, αλλά στην πρωτεύουσα δεν κυκλοφορεί!
@jerry
Καλό είναι το κλάμα, καθαρίζουν τα μάτια 😛
H αλλαγή στην ηλικία έγινε.
Ευχαριστώ πολύ για τη διευκρίνιση.
πολυ καλο το post.
δεν θελω να ειμαι γκρινιαρης ομως αυτο το ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ αρθρο που εγραψες δεν εχει σχεση με το site/blog/δεν ξερω κι εγω πως το λενε.
Αναθεμα κι αν καταλαβουν οι αναγνωστες σου τι σημαινει το «αφησε την τελευταια του πνοη διπλα σ’ενα τρακτερ».Θα ακουστει σουρεαλιστικό θα χαμογελασουν και θα πανε παρακατω,νομιζω.Ευτυχως εγω ρωτησα κι εμαθα γιατι αλλιως με την απορια θα εμενα.
Αλλωστε κοιτα απο τους πρωτους που ανταποκριθηκαν και βγαλε συμπερασμα : μια amelie και μια (!) jerry…Περιμενουμε και καμμια πασχαλιτσα και το κλεισαμε το ζωικο βασιλειο.
αχ jane,αχ.
Εμεις οι συναδελφοι σου καλιτεχνες ανυπομονουμε να διαβασουμε για κανενα hot spot της πρωτευουσας,αντε και κανενα ενδιαφερον ταξιδακι κι εσυ μας γραφεις μελοδραματα και τραγικες φιγουρες που δε μας αφορουν κιολας.
Ποιος ειναι καλε αυτος ο ηθοποιος;ολο αινιγματα ειστε.
@τραγουδιστής
Πόσο καλλιτέχνης πια?
Εκπληκτικό αλλά ανεπίκαιρο θα μου πεις. Δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα σε αυτή τη ζωή.
Θα σε παρακαλούσα να είσαι πιο συνετός με τους υπόλοιπους σχολιαστές.
όσο για τον «ηθοποιό» τώρα τελευταία άρχισε τις άριες και το γύρισε στο κλασικό – ειρωνικό του ύφος 😛
έμαθα ότι με ζητήσατε & έφτασε η αφεντιά μου…
σας παρακαλώ, μη νομίσει κανείς ότι ο παππούς έπεσε στις ρόδες του τρακτέρ…μη(ν) παρακαλώ σας , ΜΗ!
εσείς οι καλλιτέχνες είστε με τις ώρες σας, τελικά!
τους αγωνιστικούς χαιρετισμούς μου σε amelie & jerry… μην πτοείστε !
κατάφερε να με μάθει δηλωτή ,αλλά τον πλάνταξα μέχρι να τα καταφέρω…
Jane πάρα πολύ καλό και μελαγχολικό (στέκει αυτός ο χαρακτηρισμός για κείμενο;) το κείμενό σου, αν και κακώς, το ξέρω, δεν το είχα διαβάσει μέχρι τώρα…
Πάντως δίνεις σε κάποιον που δεν τον γνώρισε ποτέ μια ολοκληρωμένη εικόνα του.
Μια παρατήρηση θα κάνω γιατί κάπου «μύρισε» λίγο απαισιοδοξία η σκέψη σου.
Μπορεί κανενός(;) το σώμα να μη κληρονόμησε αυτή την κορμοστασιά αλλά μήπως την «κληρονόμησαν» οι ψυχές όλων; Μήπως κάπου κρύβονται δυνάμεις και αντοχές και δεν το ξέρουμε; Και τι γίνεται μετά; Ποιά είναι η συνέχεια; Μήπως όσο περνάνε τα χρόνια πρέπει να μάθουμε να στηρίζουμε τον εαυτό μας γιατί ίσως σιγά σιγά σε μας θα αρχίζουν να στηρίζονται κι άλλοι;
Αλλά τελικά μήπως αυτό το τελευταίο δε θα ήθελε κι εκείνος και οι άλλοι…;
Υ.Γ. @πασχαλίτσα: Το «πλάνταξα» από αυτόν δεν το ‘μαθες;!