Τέτοιες μέρες σαν κι αυτή

Κάθε χρόνο τέτοια μέρα παίζει το γνωστό κομμάτι από τα Διάφανα Κρίνα. Αμέσως θυμάμαι τη μάνα μου να λέει «Τούρκοι σε μεγάλωσαν εσένα; Κυριακή των Βαίων σήμερα». Στην καρτποτάλ απ’ τον Άδη, της αφιέρωνα το κομμάτι, για τα χρόνια πολλά,

Ο κακοπαθημένος

«Κυνικός είναι ο κακοπαθημένος», έλεγε η Μαλβίνα. Σοφό, καθόλου πέρα από τη πραγματικότητα. Αν κρίνω ότι εδώ κι έξι χρόνια δε με αγγίζουν πολλά αδιέξοδα, δυσάρεστα, μπερδέματα. Μου τηλεφώνησε μια φίλη σήμερα και μέσα στα δυσάρεστα που είχε να μου

Κι όμως γίνεται

Ένα παλιό γράμμα, από κάποια φίλη που έγραψε τα παρακάτω, για μένα: 24 Νοεμβρίου 2006 Τα χρόνια περνούν, και τι γίνεται; Ο δρόμος μακρύς. Εμπειρίες, εικόνες, φόβος, γιατί; Φόβος, για το αύριο, και τι γίνεται; Η ζωή ένας κύκλος κι

Σιγή

Ημέρα: Κυριακή. Ώρα: 17:30. Μήνας: Νοέμβρης. Μέρος: Αθήνα. Γειτονιά: η γνωστή. Μου κρατάς το χέρι στο ύψος του αγκώνα. Με τραβάς προς το μέρος σου με όση δύναμη σου έχει μείνει, προσπαθείς με μανία κάτι να μου πεις. Με έντονο

Οι χαρισματικοί

Πριν χρόνια (περίπου πέντε), όταν το μυαλό κατακλυζόταν από πολλές σκέψεις, μόνο δυσάρεστες, επέλεξα να δουλεύω συνεχόμενα. Τι εννοώ; Ξυπνητήρι στις 6. Αναχώρηση από το σπίτι 6:45. Φτάνουμε στο γραφείο στις 7:30 το πρωί. Τηλέφωνα, γραφειοκρατία, mail, ευγένειες, project management

Είστε Κρητικός;

Αγρότης, οικογενειάρχης, ψηλός, σκαμμένος στο πρόσωπο από τον ήλιο και τον υγρό καιρό της πεδιάδας. Ντυμένος συνεχώς στα μαύρα, με την τραγιάσκα να καλύπτει τα υγρά του μάτια. Άσπρα γένια στο πρόσωπο, στραβωμένα δάχτυλα στο ένα χέρι, από παλιό ατύχημα.

Γιατρέ, μπορώ να αναπνέω;

Η ώρα είναι 17:25, αναμονή σε ένα μικρό χώρο ενός ιατρείου. Σαλονάκι μοντέρνο, αλλά το κτίριο μιας άλλης εποχής. Από το γραφείο του γαστρεντερολόγου ακούγεται γυναίκα ασθενής (ζακυνθινής καταγωγής) που ρωτάει το μακρύ και το κοντό της. Μιλάει ακατάπαυστα, δεν