Κι όμως γίνεται

Ένα παλιό γράμμα, από κάποια φίλη που έγραψε τα παρακάτω, για μένα:

24 Νοεμβρίου 2006

Τα χρόνια περνούν, και τι γίνεται; Ο δρόμος μακρύς. Εμπειρίες, εικόνες, φόβος, γιατί;
Φόβος, για το αύριο, και τι γίνεται; Η ζωή ένας κύκλος κι εσύ μέσα σ’ αυτόν. Αλλάζει το τοπίο γύρω. Αλλάζουν οι εικόνες κι εσύ. Φόβος, για το αύριο, και τι γίνεται; Αξίζει όμως να ζεις, να αγαπάς, να χάνεσαι, κι όμως γίνεται. Χαμένοι όλοι μαζί στον κύκλο αυτό. Κι εγώ κι εσύ, και τι γίνεται; Ένα γέλιο, ένα δάκρυ και πάλι από την αρχή. Και μετά τη γιορτή, έρχεται η λύπη, και τι γίνεται;

Ακολουθώ κι εγώ κι εσύ, το δρόμο αυτό το μακρύ. Το δάκρυ κυλά, τα πρόσωπα χλομιάζουν, ένα χέρι σε ακουμπά. Είμαι εδώ, και τι γίνεται; Αέρας, χώμα, νερό. Δέντρα ψηλά, ησυχία. Σταματούν οι φωνές, τα γέλια σιωπούν, όλα σιωπούν και τι γίνεται; Η ταινία τελειώνει, ο πρωταγωνιστής αλλάζει. Φεύγει, και τι γίνεται; Εσύ μπροστά. Χλωμή, αγέλαστη. Εγώ σε παρακολουθώ. Η παράσταση τελειώνει και το σκηνικό αλλάζει. Εσύ μπροστά δυνατή, όπως πάντα. Κι εγώ φοβάμαι. Φόβος για το αύριο. Κρυφά λυγίζεις, το ξέρω. Κι όμως γίνεται.

Απουσία, σιωπή. Ένα τηλέφωνο σου, ένα γράμμα σου, στα χέρια μου. Το κρατώ σφιχτά. Θλίψη, και τι γίνεται; Το δάκρυ κυλά. Η φωνή σπάει, το κορμί τρέμει. Οι τίτλοι του τέλους έπεσαν.

Υ.Γ. Είμαι εδώ. Δυστυχώς στο μαύρο δε βλέπω χρώμα. Ίσως κάποια μέρα, το καταφέρω.

Ξέρω οτι είσαι πάντα δίπλα μου,
Jane