Τέτοιες μέρες σαν κι αυτή

Κάθε χρόνο τέτοια μέρα παίζει το γνωστό κομμάτι από τα Διάφανα Κρίνα. Αμέσως θυμάμαι τη μάνα μου να λέει «Τούρκοι σε μεγάλωσαν εσένα; Κυριακή των Βαίων σήμερα». Στην καρτποτάλ απ’ τον Άδη, της αφιέρωνα το κομμάτι, για τα χρόνια πολλά, λόγω ημέρας. Ούτε σαν ιδέα δε σκέφτηκα, οτι αυτή η καρτποστάλ κάποια στιγμή δε θα ‘χε παραλήπτη.

Τέτοιες μέρες σαν κι αυτή, φυτεύω λουλούδια, απολαμβάνω τον ήλιο, ετοιμάζομαι για το μεγάλο Πέρασμα, από τη βαρυχειμωνιά στο καλοκαίρι. Λόγους πολλούς θα σου βρώ για να μισείς τη ζέστη, την άνοιξη, την αλλαγή. Όμως ο ήλιος με ηρεμεί, σαν τετράποδο που τεντώνει το σώμα του στις πρώτες ζέστες του Απρίλη. Μου θυμίζει τις γλάστρες που βάφαμε παρέα, πλέναμε κουρτίνες για να λάμψει το σπίτι, μου έδειχνες πως «δένουμε γαρδούμπες», προβάραμε τα ρούχα της Ανάστασης, έφτιαχνες στεφάνια με πασχαλιές, γλυκά καρύδες, με ξυπνούσες Κυριακή για να γυρίσω τη σούβλα λέγοντας μεσημέριασε. (αν κοιμάσαι στις 5, που να ανοίξει το μάτι στις 9). Εκείνες τις μέρες, που ζητούσα το Πάσχα στο χωριό, που λένε οι σοφοί.

Ακόμα το ζητάω. Δεν μπορώ να αντιληφθώ οτι δε θα συμμετέχω στα έθιμα, έτσι όπως μου τα μαθες, αλλά. Πάντα υπάρχει ένα άλλά…λείπεις στα λουλούδια σου, οι γαρδούμπες δεν έχουν την ίδια γεύση, οι κουρτίνες θέλαν καλύτερο σιδέρωμα, οι πασχαλιές ζητούν τα δικά σου χέρια, όσο για τα ρούχα δεν τα ράβω πλέον παίρνω απ’ τα ετοιματζίδικα, όπως συνήθιζες να λες. Φέτος, σου υπόσχομαι πως θα γίνει στο σπίτι μας το γλέντι. Και μάντεψε; Δε θα λείπει ο Βασίλης, ούτε η Όλγα. Αν την έβλεπες, θα ήξερες οτι σου μοιάζει. Θα της μάθω, όσα δεν ήθελα να γνωρίζω εγώ για τη γιαγιά της.

Υ.Γ. Ξεψυχάω ανήμπορος, μακριά απ’ τα χάδια σου.

Αναπάντεχο πέρασμα,
Jane