Ο κακοπαθημένος

«Κυνικός είναι ο κακοπαθημένος», έλεγε η Μαλβίνα. Σοφό, καθόλου πέρα από τη πραγματικότητα. Αν κρίνω ότι εδώ κι έξι χρόνια δε με αγγίζουν πολλά αδιέξοδα, δυσάρεστα, μπερδέματα.

Μου τηλεφώνησε μια φίλη σήμερα και μέσα στα δυσάρεστα που είχε να μου πει, ένιωσα ευχάριστα που την άκουσα. Μας τυχαίνουν ίδιες καταστάσεις και αντιδρούμε με αυθορμητισμό, ίσως για αυτό. Μα πιο πολύ, ένιωσα μια ταχυπαλμία που με γύρισε στο παρελθόν μου. Ξέρεις εκείνη η στιγμή που θέλεις να πεις πολλά σε κάποιον και μπορεί να σε καταλάβει. Σε κάποιον που περνάει copy paste στάδια, όπως εσύ. Εκείνες τις μέρες που ευχόσουν να ανοίξει η γη να σε καταπιεί. Φυσικά όχι από ντροπή, αλλά από θλίψη.

Αν αναπολήσω εκείνες τις μέρες (συμβαίνει συχνά) θα είναι ψέμα να πω οτι χαίρομαι, αλλά σίγουρα ξέρω οτι τα «χαστούκια» που έφαγα τότε, έφεραν στο φώς αυτό το blog (τώρα αυτό είναι καλό;), με έκαναν πιο υπομονετικό άνθρωπο, βλέπω ξεκάθαρα τα μηχανικά ρουτινιάρικα πράγματα γύρω μου, ξέρω πώς είναι να κρέμεσαι από τους ιατρικούς όρους και τη γνωμάτευση ενός γιατρού (που μέσα σου θα θελες να ήταν ο Θεός), δεν καταπιέζομαι καθημερινά με αυτά που νιώθω, ζυγίζω περισσότερο τα δεδομένα πριν αντιδράσω.

Τους ανθρώπους που έχουν περάσει δύσκολα (έχουν στερηθεί) πάντα τους έχω σε μεγαλύτερη εκτίμηση. Δεν τους βλέπω ήρωες, απλά μπορούν να σε νιώσουν καλύτερα. Τους ανθρώπους που μιζεριάζουν μέσα στις ίδιες σκέψεις, τους αποφεύγω. Κακά τα ψέματα, δε βρίσκομαι στους αισιόδοξους, αλλά σε εκείνους που θα προσπαθήσουν για το καλύτερο αισιόδοξο αποτέλεσμα, με τίμημα. Χωρίς τίμημα δεν υπάρχει πρόκληση ούτε κίνητρο, ούτε μάθημα, ούτε πάθημα.

Φιλενάδα όλα θα πανε καλά με κυνισμό ή χωρίς,
Jane