Μια μέρα στη ρουτίνα
|
Μια μέρα μου, αρχίζει με ένα γραπτό μήνυμα κάπως έτσι : «Υπάρχει συμμορία που δρα σε Ν.Σμύρνη, Καλλιθέα, Γλυφάδα ρίχνοντας νερό στην πόρτα του κάθε διαμερίσματος και μόλις ο ιδιοκτήτης ανοίξει την πόρτα μπουκάρουν». Συνεχίζει με κάτι συγκλονιστικό «Μικρή τετράχρονη νοσηλεύεται στο Παίδων με λευχαιμία. Απαιτείται Αίμα και Αιμοπετάλια». Σοκ, πόσο μάλλον όταν ξέρεις τη μικρή! Η ρουτίνα ξαναρολάρει όταν στην άλλη γραμμή ακούς αυτό το «μου» που σου τρυπάει τα μηνίγγια. Γιατί ξέρεις ότι πρόκειται για χάρη. Αλλά πόσες χάρες μπορείς να κάνεις σε ένα 24ώρο με ένα αργόσυρτο «μου»; Πάλι πίσω στη ρουτίνα με κάτι πένθιμα «σε καταλαβαίνω» ή «συγνώμη δεν το ήξερα», προχωράει κουτσό παρέα με δύο depon, συνεχίζει με augmentin, δέχεται έναν πόνο στην πλάτη, ξεπλένει στο νιπτήρα όλη την ένταση της «αξιοπρέπειας», αραδιάζει τυπικά λόγια σε γνωστούς και φίλους, πάει για ύπνο διαβάζοντας ότι κάποτε ζητούσαμε Σύνταγμα, τώρα Κυβέρνηση. Ενώ για καληνύχτα διαβάζει οτι «Μια μέρα θα είναι όλα λουλούδια και πεταλούδες. Σε αγαπώ, να κοιμάσαι να μη τα σκέφτεσαι». Από την άλλη διερωτάται «τι χρώμα έχουν τα λουλούδια και τι ταχύτητα αναπτύσουν οι πεταλούδες»; Αυτό το ανούσιο είναι που με φοβίζει τελικά! Καλές ελπίδες σε όσους τις έχουν, |
