Του Αγίου Φιλίππου

Σαν σήμερα το 2006, έφευγε μια ψυχή και γεννιόταν μια άλλη. Έτσι είναι η ζωή, γεμάτη ανατροπές. Ήμασταν στην αίθουσα αναμονής. Έξω φυσούσε νευρικά και εγώ μετρούσα τα καλογυαλισμένα πλακάκια του 5ου ορόφου. Στο νούμερο 56 σταματάω το μέτρημα και αντικρίζω ένα ζευγάρι γυναικεία παπούτσια. Σηκώνω το βλέμμα μου. Ήρθε!

Ήρθε η πιο δυνατή αγκαλιά που έχω δεχτεί τα τελευταία 5 χρόνια της ζωής μου. Ήταν το κουκλάκι. Ντυμένο ζεστά. Άρχισαν οι ερωτήσεις. «Με την εγκυμοσύνη της Μ., όλα καλά; Πότε με το καλό;» Η κουβέντα σταμάτησε απότομα. Άνοιξε η πόρτα. Φάρμακα για τον πόνο. Μορφίνη. Όμως το μυαλό λειτουργεί πιο σωστά από ποτέ. «Η αδερφή σου, γέννησε;» Μέσα μου παρακαλάω για μια καταφατική απάντηση. Σαν ψέμα.

Μετά από μία ώρα περίπου, χτύπησε το τηλέφωνο. «Τρέξε στο μαιευτήριο. Σπάσαν τα νερά.» Με το κασκόλ στο ένα χέρι, τα κλειδιά στο άλλο, το κουκλάκι απομακρύνεται. Το δικό μου χέρι κρατάει δυο μωβ φλεβίτσες. Με δυσκολία ακούω τις λέξεις και τους σφυγμούς. «Σήμερα είναι του Αγίου Φιλίππου» και χαμογελά. «Όλα καλά θα πάνε.» Ήταν σχεδόν οι τελευταίες της προτάσεις που μπόρεσα να ακούσω καθαρά.

Κάπως έτσι, ήρθε στη ζωή ένα αγοράκι που βαφτίστηκε Φίλιππος. Οι μωβ φλεβίτσες, σταμάτησαν να τροφοδοτούνται με αίμα. Τα προφητικά λόγια, έφτασαν στο τέλος τους. Με μια ελπίδα και μια θετική απάντηση, που τελικά δεν ήταν ψέμα.

Υ.Γ. Χρόνια Πολλά Φιλιππάκη!

Μια ψυχή φεύγει μια ελπίδα γεννιέται,
Jane