Γλυκές Αναμνήσεις

10/11/2011
Περνάω το φανάρι. Καθημερινά η ίδια διαδρομή. Βήμα γρήγορο. Τελικά πιο γρήγορα περπατάω, παρά τρέχω. Αέρας δυνατός, κρύος και με ορμή περίεργη. Πάλι καλά δεν βρέχει. Δεν το μπορώ το βρόμικο νερό της πόλης. Με θλίβει. Ποτέ δεν το αγάπησα. Ξεπλένει τους ανθρώπους ή τους λερώνει; Ποτέ δεν έμαθα.

Είχε πανσέληνο την περασμένη εβδομάδα. Πάλι συνειρμοί. Θυμήθηκα το πατίνι του Π., τις βελόνες πλεξίματος της Ν. για το φετινό κασκόλ του χειμώνα, τη ραπτομηχανή της Ό., τα αυτοκινητάκια του Π. πάνω στο καινούργιο χαλί, το άγχος του Β. σ’ ένα τιμόνι, μα πιο πολύ τη διαδρομή για τον παιδικό σταθμό με τον Κ. Ήμουν μόλις τεσσάρων ετών, εκείνος τριών. Από τα πιο χαμογελαστά παιδιά της τάξης. Το πιο διάσημο της γειτονιάς. Οχι λόγω μαγκιάς, λόγω χαράς. Όταν θυμάμαι τα μάτια και το χαμόγελό του, χαμογελώ κι εγώ δειλά.

Δυστυχώς δεν πρόλαβα να χτίσω μια φιλία χρόνων, αλλά κατάφερα να έχω μια από τις πιο γλυκές αναμνήσεις των παιδικών μου χρόνων. Ξέρω οτι ταξιδεύει παρέα με τα σύννεφα και τα μάτια του αστράφτουν μαζί με το χαμόγελό του. Όπως τότε που έτρωγε κουκου ρούκου κρυφά, ενώ σε μένα χάριζε τα αυτοκόλλητα.

Αυτοκόλλητα γλυκών αναμνήσεων,
Jane