Τα κοινά μας

Αν κάτσεις να μετρήσεις με πόσους τυχαίους ανθρώπους στη ζωή σου, έχεις κοινές καταστάσεις, κοινές πορείες, κοινές ιστορίες για να διηγηθεί ο ένας στον άλλον, θα σαστίσεις.

Στα 23 της έχασε τη μητέρα της, μετά από δύο χρόνια περίπου τον πατέρα της. Απέμεινε η αδερφή της. Στο δεύτερο δυσάρεστο γεγονός το μόνο μου είπε ήταν «Τουλάχιστον, δε χρειάστηκε να πετάξουμε τα μαύρα». Θα την πεις κυνική, αλλά είναι η καλύτερη άμυνά της. Ρεαλιστικά, με συνοπτικές διαδικασίες προσγειώνεται και προσαρμόζεται στην υπάρχουσα κατάσταση, χωρίς να την κρύβει κάτω από το χαλί. Άλλωστε έρχεται το καλοκαίρι, θα πρέπει να ξεστρώσει και να πλύνει το χαλί. Ξέρεις τι σημαίνει αυτό; Γδύσιμο ψυχής!

Εργάζεται περιστασιακά, προσπαθεί ν’ αυτονομηθεί οικονομικά και συναισθηματικά. Αυτό είναι το δίδαγμα που σου προσφέρει ο χαμός. Πώς περπατάς σε στενό μονοπάτι, χωρίς να στρέψεις το βλέμμα σου προς το γκρεμό. Καλοί οι συναισθηματισμοί, η επιστροφή στα παλιά, αλλά η καρδιά σου πρέπει να μάθει να χτυπά χωρις αυτά. Είναι η στιγμή που το ground zero γίνεται flat και καλείσαι ν’ αποφασίσεις αν θ’ ανεβάσεις την κυματομορφή στο pic της ή θα την αφήσεις να σέρνεται υπό του μηδενός. Μη κάνεις το λάθος να πιαστείς από κανέναν άλλον, μόνο από τον εαυτό σου. Αν δεν τον εκπαιδεύσεις εσύ, τότε κανείς άλλος δε μπορεί να το κάνει.

Υ.Γ. Αυτά τα λίγα είχα να σου πω, για τα «κοινά» που μας ενώνουν.

Κουρασμένα φιλιά από μια flat κατάσταση,
Jane