Άρρωστο μυαλό

Photo by unclearis

12 Σεπτέμβρη εισαγωγή στο νοσοκομείο, 15 Σεπτέμβρη θεραπεία, 17 αιματολογικές εξετάσεις. Πώς θες ν’ αγαπήσω τα πρωτοβρόχια, τη ρομαντική ατμόσφαιρα που δίνουν τα σύννεφα, τον ήχο της βροχής που ποτίζει το χώμα; Σήμερα κάποιος μου είπε οτι η βροχούλα είναι λύτρωση. Αν με γνώριζε θα έλεγε «μπαρμπούτσαλα», γιατί πλησιάζει πάλι ο Νοέμβρης.

Είναι άδικο ν’ απομονώνεις μια εποχή, έναν άνθρωπο γιατί απλά δεν μπορείς να εξηγήσεις τι διαδραματίζεται στο άρρωστο μυαλό σου. Ακόμα κι σ’ εκείνους που καμιά φορά σε θεωρούν drama queen. Μεταξύ μας, ξέρεις οτι στο live διαφέρω κατά πολύ. Το πιο εύκολο στοίχημα είναι το κοινωνικό προφίλ, το πιο φιλικό χαμόγελο, η ατάκα «δε βαριέσαι μωρέ» που θ’ ακούσεις, η θετική σκέψη και το κουράγιο που θα χρειαστείς. Μπορώ να σου δώσω άπειρο, αν θες. Θα παρακολουθείς μια βιτρίνα, σου αρκεί;

Ο άνθρωπος που βοήθησε αρκετά για να έρθω στη ζωή, μου χάρισε λίγες λέξεις, για να θυμάμαι ότι ήταν περήφανος για μένα. «Δεσποινίς Αρετή; Αυτή είναι η μικρή μου κόρη, η «έξω καρδιά» (ακόμα κι εκείνος τη βιτρίνα μεγάλωνε μέσα στο ίδιο σπίτι). «Να τη χαίρεστε!». Μια ευχή αυταπάτης, αφού δε πρόλαβε να τη χαρεί. Σε λίγα μόλις λεπτά το χέρι πάγωσε, η πίεση σταμάτησε στον αριθμό 5. Δεν ήταν θέμα υπότασης.

Αυτά τα άρρωστα πισωγυρίσματα της μνήμης προσπαθούμε να απομονώσουμε ή να τα μονώσουμε στη λήθη. Μήπως πρέπει να τ’ αποδεχτούμε; Πότε κατεβαίνει ο διακόπτης; Να καθαρίσει ο σκληρός δίσκος και οι εγγραφές να γίνονται απ’ την αρχή; Δεν υπάρχει αρχή, όταν λες ότι είναι «πια αργά».

Ως πότε;
Jane