Την είδα στη Κυψέλη
|
Το 2008 παρακολούθησα την παράσταση για τη ζωή και το έργο της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου, όταν παιζόταν για πρώτη χρονιά στο Θέατρο Βασιλάκου, στο Κεραμεικό. Βασισμένη στο βιβλίο της Ρέας Μανέλη «Η γιαγιά μου η Ευτυχία». Η τότε παράσταση με είχε σαγηνεύσει, άλλωστε πάντα θαύμαζα τους ανθρώπους που έχουν πονέσει πολύ στη ζωή τους. Πόσο μάλλον, εκείνους που «μισούν» ένα μήνα του χρόνου, για προσωπικούς λόγους.
Φέτος σε μεγαλύτερο θέατρο (Χώρα), στην Αμοργού 20, στις κατηφόρες της Κυψέλης, το έργο απογειώνεται για μια ακόμη φορά, με την ερμηνεία της Νένα Μεντή. Πιστεύεις οτι ο ρόλος, σε αυτά τα τέσσερα χρόνια, έχει γίνει ένα με το πετσί της. Κίνηση, φωνή, αύρα, βλέμμα, λειτουργούν μόνο υπό την «επήρεια» της Ευτυχίας. Ας μην αναφερθούμε στη μουσική και το στίχο. Άλλωστε το ελληνικό λαικό τραγούδι μιλάει από μόνο του. Πολλά μπράβο στο σκηνοθέτη, για τις σωστές εναλλαγές συναισθημάτων, στα κρίσιμα σημεία του έργου. Έξυπνο σκηνικό, με αφαίρεση αντικειμένων, σύμφωνα με το χαμό των «φαντασμάτων» της Ευτυχίας. Πληροφορίες Η Ευτυχία (η γριά του λαικού τραγουδιού): Δε ζούσε σε κλουβί, ποτέ περιορισμένη, καπάτσα, εθισμένη στη πόκα για να ξεχνιέται και οχι να ξεχνάει. Με αδυναμία στις αδέσποτες γάτες, την εγγονή της Ρέα και τα μεγαλεία της ζωής. Ο έρωτας, ο ρωμαλαίος στίχος του λαικού τραγουδιού, η βοήθεια του Τσιτσάνη, ο οποίος την έμαθε τι είναι το ρεφραίν, κράτησαν μια μεγάλη καρδιά που άντεξε τον πόνο και τον έκανε στίχο. Για μια ζωή, που έγινε τραγούδι. |
