Δεν είσαι εσύ για εδώ…
|
Η εποχή που μέτραγες τα πλακάκια των νοσοκομείων έχει περάσει. Βρίσκεσαι στην καρδιά του τέταρτου χειμώνα με νέα πρόσωπα και πολύ αγάπη. Πάλι κάτι σου λείπει; Ίσως συνήθισες σε κόσμο, με γέλια, αστεία και ατάκες της στιγμής. Γ’ αυτό δεν αντέχεις τη μοναξιά. Δεν μπορείς να συντονίσεις τη σιωπή σου με τους άλλους. Κι όμως στη σιωπή κρύβονται τα πιο σοφά λόγια, οι πιο ιδιαίτερες επιθυμίες και τα πιο γλυκά σ’ αγαπώ. Απλά έχεις ξεχάσει να τα λές. Πείσμωσε το μέσα με την αχαριστία των άλλων και έγινες «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν» τους. Ο εγωισμός είναι ένα πικρό κρασί που πίνεται γουλιά γουλιά και προκαλεί στη γλώσσα μια έκσταση. Όταν τελιώσει το ποτό, πέφτεις στο βυθό της ανάμνησης, το ρίχνεις στο συναίσθημα και καταριέσαι τη ζωή που σου έδωσε δυνατή μνήμη. Άλλωστε έχεις μάθει οτι η απόσταση με το παρελθόν σε σκληραίνει, ο πόνος γίνεται γέλιο με την πάροδο των Νοέμβρηδων, γέλιο βροντερό που πνίγει την απελπησία. Το δράμα ταιριάζει στα μάτια σου, αλλά οχι στην προσωπικότητα σου. Εσύ δεν είσαι για εδώ. Ζεις αλλού, για άλλους, παρέα με τα όνειρα σου. Το τελευταίο σου όνειρο είχε ένα ζευγάρι μπότες, στα πόδια σου, κατακόκκινες από το αίμα. Είχε φίλους από το σχολείο, είχε αγκαλιά μαμάς και ανθρώπους με άσπρες ρόμπες. Την χειρότερη φάρα αυτού του κόσμου…γιατρούς! Ο δικός σου γιατρός είναι οι φίλοι, |
