Όταν πίνει μιά γυναίκα

Την πρωτοάκουσα από τα βυνίλια της μητέρας μου. Θυμάμαι μια παραπονιάρα φωνή, να αναστενάζει στους στίχους του Πυθαγόρα και αυτό το «μου λέτε πια να μη μεθώ γιατί δεν επιτρέπεται» πάντα οδηγούσε τα βήματα μου στο ρυθμό του ζεϊμπέκικου.

Με το πέρασμα του χρόνου, οι σκέψεις μου έμειναν κάπου εδώ…»μα της καρδιάς μου τον καημό εσείς δεν τον εξέρετε» Πάντα με γοήτευε η βραχνάδα της φωνής της, η συνεργασία της με τον Μάνο Λοΐζο και οι δικές της συνθέσεις όταν θυμάται τη μάνα της. Πάντα σαγηνευτική στις ερμηνείες της, με μεγάλη γκάμα στα ελληνικά ακούσματα. Με ρεμπέτικα, δημοτικά, μπαλάντες και έντεχνα.

Ο τελευταίος της δίσκος ήταν για μένα έκπληξη, οχι ευχάριστη (ακόμα κι αν παρουσιάζει τον εαυτό της, όπως διάβασα). Η Χαρούλα ήταν εκείνη που έκανε τη μάνα μου να δακρύζει, στο όλα σε θυμίζουν, η υπερηφάνεια της Θήβας (τόπος καταγωγής της) και οι μπαλάντες της, ο λόγος που παίζω καμιά φορά κιθάρα. Ποτέ δεν συγχώρεσα τους ανθρώπους που δεν δέχθηκαν να πουν οχι στη μόδα, στην επιταχυνόμενη εποχή μας και στη ματαιοδοξία τους. Όσο πιο μεγάλη ταχύτητα αναπτύσσουμε, τόσο περισσότερο χάνουμε την όραση μας. Όσο πιο ψηλά ανεβαίνουμε τόσο δυσκολευόμαστε να αφήσουμε το «θρόνο».

Η εμμονή μου στα ακούσματα που με μεγάλωσαν, ίσως είναι υπερβολική. Μάλλον γιατί δεν θέλω η Αλεξίου να είναι στην ίδια κατηγορία με το κάθε ανερχόμενο ποπ γκρουπάκι, να ακούγεται η νέα της επιτυχία από τα τουρμπάτα αυτοκίνητα, του Μπουρναζίου (δεν έχω κάτι με την περιοχή και ούτε πρόκειται). Ο θρύλος, με πορεία 40 χρόνων, δεν θα κριθεί από τις επιλογές των τελευταιών δύο ετών, αλλά θα σουφρώσει δυσάρεστα τα πρόσωπα των θαυμαστών του.

Κρίσεις και Αποκρίσεις by Jane