Όταν βλέπω θάλασσα…

Μεγάλωσα σε πεδιάδα. Το μόνο νερό που είχε ο τόπος μου, ήταν οι σούδες, που εξυπηρετούσαν τους γεωργούς στις καλλιέργειες. Με αυτά τα προιόντα τρέφαν οικογένειες, μεγάλωναν παιδιά, από την καρπερή γη. Δεν έχω παιδικά χρόνια που να θυμούνται ηλιοβασιλέματα σε καταγάλανα νερά, βόλτες σε ασβεστομένα σοκάκια, ψαράδες να απλώνουν τα δύχτια στ’ ακρογιάλι, συμβατικά πλοία που να μας ταξιδεύουν ως τον Πειραιά, συνήθως τις γιορτές.

Θυμάμαι κάτι βόλτες με τα ποδήλατα μας, κάταγμα κλείδας λόγω έλλειψης φρένων, πόνος ακόμα και στην προσπάθεια αναπνοής. Πόδια γεμάτα σημάδια από τα τσιμπήματα αμέτρητων κουνουπιών, πρώτος βοηθός της γιαγιάς στο ξεκουκούτσιασμα για την παρασκευή βυσσινάδας (αγαπημένο ποτό). Μια αυτοσχέδια κούνια να στηρίζεται στη λωτιά της αυλής μας (κατασκευή του πατέρα μου). Τρίωρη προπόνηση με σκηνάκι, σε φρεσκοασφαλτοστρωμένο δρόμο, μέτρημα παγωτών με αγωνία, διότι πάντα μειονεκτούσα λόγω ευαίσθητων αμυγδαλών. Πολιτιστικές εκδηλώσεις τα τέλη του Αυγούστου κι η χορωδία να λέει Έλα μαζί μου κάπου να πάμε, χέρι με χέρι.

Μάλλον για αυτό στις διακοπές, όταν βλέπω θάλασσα, δε την κουράζω (μόνο με το βλέμμα). Υπνοτίζομαι από το βαθύ γαλάζιο και παραδίνομαι στον ηλιόλουστο Μορφέα. Δροσίζομαι για 10 λεπτά και μετά αρκούμαι στο άκουσμα του κύματος που παφλάζει. Με εξαιρετική ιδιοτροπία θέλω να είναι καθαρή, να θυμίζει ταξίδι, χαλάρωση, να μας εμπνέει.

Τα παραπάνω είναι όλοι οι λόγοι που τα νερά της Αττικής και ιδιαίτερα ο Πειραιάς, δεν εχει την «πιό γλυκιά θάλασσα». Ίσως να μου έλειπε η θέα της αν είχα μεγαλώσει αλλιώς, αλλού… Ψηφίζω πολυμορφικό-πολυφυλετικό Κέντρο, τουριστικό Μοναστηράκι, αυτόνομα Εξάρχεια & θέα Λυκαβηττού.

Πάμε διακοπές,
Jane