Το δίκιο μου

Όταν οι άνθρωποι, που θαυμάζεις καλλιτεχνικά, δημιουργούν όμορφα πράγματα, νίωθεις διπλά κερδισμένος. Γιατί χρόνια τώρα, σου έχουν κολλήσει τη ρετσινιά της «έντεχνης» και καθημερινά πρέπει να αποδείξεις οτι υπάρχει υλικό και άνθρωποι στις μέρες μας, που κάνουν θαύματα μέσα από

Άνοιξη σου λέει…

Φέτος κέρδισα δύο φορές το φλουρί. Παράπονο δεν έχω. Έκανα επιλεκτικές βόλτες, ξεκίνησα δυναμικά το Β’ εξάμηνο, γιατί θέλω να μάθω γράμματα τώρα στα γεράματα, συμμετέχω σε δύο εκπαιδεύσεις με θέμα την τεχνολογία & την επιχειρηματικότητα. Ξέρεις από εκείνα τα

Πριν τη κατάρρευση

«Μα καλά πώς καλημερίζεις έτσι τον κόσμο;» ήταν η απορία του. «Αφού νιώθω οτι μπαίνω σε μνημόσυνο και όχι σε γραφείο. Στα τέσσερα άτομα, απαντάει ο ένας.» απαντώ. Ξέρω ρίχνω το επίπεδο μου, αλλά προτιμώ το αυστηρό μου παρά το

Για ένα σπίτι στον παράδεισο

Ο λόγος που ζούμε, που αναπνέουμε, που προσμένουμε είναι για εκείνη τη στιγμή «που πέφτει σαν ζεστή βροχή η αγάπη», όπως πολύ σωστά αναφέρει ο στίχος της Πόλυς Κυριακού, ντυμένος με μουσική του Σταύρου Σιόλα. Με μια εξαιρετική ερμηνεία απο

Τέτοιες μέρες σαν κι αυτή

Κάθε χρόνο τέτοια μέρα παίζει το γνωστό κομμάτι από τα Διάφανα Κρίνα. Αμέσως θυμάμαι τη μάνα μου να λέει «Τούρκοι σε μεγάλωσαν εσένα; Κυριακή των Βαίων σήμερα». Στην καρτποτάλ απ’ τον Άδη, της αφιέρωνα το κομμάτι, για τα χρόνια πολλά,

Όταν η φύση ανθίζει

Για αυτές τις μέρες του Απρίλη, που η φύση βρίσκεται σε έκσταση οι βόλτες στην πρωτεύουσα ξαναγεννιούνται. Πασχαλιές, ζουμπούλια, αρώματα και χρώματα. Βόλτες μέχρι το πρωί. Την ώρα που ο ουρανός πετάει από πάνω του το μαύρο χρώμα, ενώ το

Again & Again with my friends

Δε στο κρύβω, μου έλειψες πολύ. Πέρασαν πολλοί μήνες, να βγούμε να τα π(ι)ούμε. Βέβαια επικοινωνούμε, σα να μη πέρασε μια μέρα. Κολλήσαμε τα χέρια, ανταλλάξαμε τη «λαδίλα» από τα παιδάκια. Ορκιστήκαμε οτι θα τη σκοτώσουμε, ήπιαμε κουπάκια-μαστίχα σε ποτήρια